Ode aan partner en familie van de vroedvrouw
Onze fietstocht is gestart!
Juni/ begin juli was nat! In combinatie met nachtdiensten lukte het me niet om met de fiets naar Zwijndrecht te geraken. In alle eerlijkheid… het fietsen werd met een weekje uitgesteld maar de tocht van de vroedvrouwen diende van start te gaan. Doorheen de gietende regen dan maar met de auto naar Anne. Daar aangekomen was het gesprek al snel richting thuisbevallingen. Eerder sporadisch krijg ik deze vraag, voor Anne is dit de focus van haar werk. Een aantal anekdotes over vrouwen die al dan niet opzettelijk de vroedvrouw te laat bellen, waren het raakvlak van ons gesprek. Anne vertelde van een recente bevalling waarbij ze juist vertrokken was toen de papa belde dat de baby er al was.
Zelf herinner ik me ook wel een paar casussen; waarbij de mama me nadien in alle transparantie toevertrouwde dat ze eigenlijk alleen wilde bevallen.
Soms gaat het gewoon erg snel ! Een mevrouw voor een vierde kindje koos voor thuis bevallen omdat ze vorige keer onderweg bevallen was. Dit was voor mij toch wel een prikkel om me echt ‘klaar’ te houden en snel te zijn als zij me belde voor de bevalling. De papa belde dat ik mocht komen voor de bevalling… pijlsnel uit bed en vliegensvlug naar haar woonplaats.. Ik was nog niet in de auto.. denkelijk een paar minuten later.. belde papa me terug.. de baby was er al. Ik hoorde de sterke stem van de snelle baby op de achtergrond en gaf enkele instructies tot ik arriveerde en dat was kort nadien. Een prachtige baby lag te genieten van de huid van mama. De placenta kwam wat trager. Geen abnormaal bloedverlies maar toch de tijd die verstreek. Het was mijn intentie om naar het ziekenhuis te gaan. Mama keek me zeer indringend aan en zei: “Geef me nog even de tijd, de placenta zal komen”. Haar overtuiging was van die aard dat ik diende te volgen en inderdaad de placenta kwam vlot. Het is al heel mijn vroedvrouwenleven de rode draad: “Luister naar de vrouwen”. Ik ben hierin nog niet bedrogen geweest.
Het fietsen was voor een zonnige dag voorzien… en uiteindelijk is die er toch gekomen. We fietsten op de Vlaamse wegen, samen met manlief en de kleinkinderen.
In dit verslagje wil ik even een ode vragen voor de familie van vroedvrouwen. Het lijkt me niet eenvoudig om samen met een vroedvrouw te leven. Waar ze ook werkt, een regelmatig leven is er zelden bij. Vroedvrouwen in het ziekenhuis werken met shiften en dit inclusief zaterdagen, zon – en feestdagen. Vorige week was het babyboom in de materniteit en de collega’s waren na de late dienst tot rond half één nog volop aan het meewerken om dossiers in orde te hebben en de zorg verder door te geven. Thuis dienen ze dit te begrijpen! Ook wanneer je opgeroepen wordt bij een nachtwacht verwachten we begrip van het thuisfront. En wat als je tijdens een feestje een telefoontje krijgt met de boodschap: “Ik denk dat het begonnen is” dan ga je met enthousiasme als eerstelijnsvroedvrouw een nieuw leven tegemoet. Voor de achterblijvers vraagt dit toch ook wel een groot tolerantievermogen. Het blijft een zoeken binnen elk werkterrein om de work-life balance in evenwicht te houden. Dit is een ware uitdaging.
Vandaar deze ode aan de partners en familie van de vroedvrouwen
…omdat zij begrip tonen voor de vele keren dat wij opgeroepen worden of later werken dan voorzien
…omdat zij ons ruimte geven om zorg te bieden aan moeder en kind
…omdat zij kansen geven om te reflecteren over bevallingen die ons diep geraakt hebben
…omdat zij er zijn voor ons – soms gewoon wat eten voorzien op late uren
…omdat zij ons de kans geven om vroedvrouw te zijn.
Dankzij hen kan ik trots de T shirt dragen die ons tijdens de zomervakantie profileert in ons Vlaamse landje. Dankzij hen kan ik zeggen “Ik ben vroedvrouw en daar ben ik fier op”.